Tasmanie

Om wat tijd te besparen en zodat jullie minder lang op een verhaal hoeven wachten hebben we de handen ineen geslagen en schrijven we dit verhaal met z’n 3en… Noem het lui of slim, voor ons is het win-win!

Allah… Het verhaal begint in Hobart. Nadat we in onze hostelkamer (à 12 personen) herenigd waren met een dikke knuffel en luid gekakel onder ons 5en (arme andere 9 personen) vonden we dat we wel een etentje verdiend hadden. Al snel werden alle verhalen tot in detail (dit houden we voor ons) aan elkaar verteld en waren de lachmomenten weer flink aanwezig!
Toen de reisverhalen waren uitgewisseld stond de volgende reis alweer op de planning. (wat een luxe-probleem)! Al snel was duidelijk dat we ons gaan verplaatsen per auto en dat we voor de accomodatie tenten meenemen. Terwijl wij echt een megadeal hadden gesloten (red. Een Kia Carnival) werden aan de andere kant van de stad de tenten en bedjes ingekocht en de reis kon beginnen… Strategisch werden de spullen achterin de auto gegooid (tja, met 5 meiden kan het niet lang netjes blijven) en gingen we op weg naar Port Arthur….

Wat een vrijheid! Geen gidsen die bepalen waar we stoppen… Heerlijk! Onze eerste stop die dag is op een fruitfarm. Met een stel bakkies en mandjes duiken we tussen de aardbeienplanten en appelbomen om de lekkerste en mooiste exemplaren te plukken. Natuurlijk belandt niet alles netjes in het mandje…
We genieten van een stel wonderen der natuur, bestellen fish en chips bij een kraam en kamperen tussen de wilde dieren. Die avond komen we erachter dat onze kampeer-inventaris toch wel heel nihil is.
Met 5 messen, 5 vorken en 1 theedoek (allemaal ‘geleend’ van het hostel) kun je veel, maar je mist dus altijd wat!
De plaatselijke supermarket ter grootte van een benzinepompshop had veel, maar niet wat we zochten. Gelukkig was er een bbq op de camping en de hamburger uit het vuistje smaakte uiteindelijk heerlijk!

Om ons kampeerassortiment verder uit te breiden besluiten we de volgende dag in Sorell te gaan shoppen. De goedkoopste steelpan wordt aangeschaft.
Echter, wanneer we ‘s avonds onze rijst willen koken blijkt de bodem van de pan uit gaten te bestaan en zijn we dus de trotse bezitters van een vergiet!
Na al deze aanschaffen besluiten we om de volgende dag met de boot naar Maria Island National Park te gaan. Voor de zekerheid nemen Nicole en Rosanne een plaatsje achterin de boot met zakjes binnen handbereik. Achteraf gelukkig overbodige voorzorgsmaatregelen!
Op het eiland zelf beluit de ene helft de wonderen der natuur met de mountainbike te ontdekken terwijl de andere helft te voet op expeditie gaat. Onderweg maken we kennis met de lokale bevolking en kunnen we een wombat, kangoeroe en een echidna vast leggen met onze camera’s.

Na ons avontuur op Maria Island rijden we de volgende dag (22 feb.) verder naar Bicheno waar we ‘s avonds de pinguins opzoeken. Gewapend met een zaklamp gaan we in de duinen op zoek naar deze zwart/witte beestjes.
De dag erna is het weer helaas te slecht om verder te gaan en dus besluiten we om de plaatselijke bakkerij te gaan boycotten en ons te goed te doen aan de warme chocolademelk.
Wanneer we de volgende dag Wineglass Bay hebben bezichtigd en we onze tocht langs de kust voort zetten naar St. Helens bestaat het idee om te gaan wild kamperen in de Bay of Fires.

5 meiden, 5 tassen....Wie heeft de sleutels??

In de plaatstelijke supermarkt kopen we een breed assortiment aan overlevingsartikelen. We verlaten St. Helens en komen uiteindelijk aan op een camping in de middle of nowhere. Wat een waanzinnige mooie plek!! Midden in de duinen zoeken we een plekje. Al snel zijn de tenten opgezet en besluiten we te picknicken. Als toetje gaan we naar zee. Op het strand maken we een hilarische fotoreportage en dan gaat het helaas regenen. Het wordt koud en wat moet je dan?! 20u 's avonds en we zitten met z'n 5en in de auto...
Dat is natuurlijk ook niet alles en al snel liggen we in de tent. Het toilet bezoeken we alleen in heel hoge nood. Zelfs met een sjaal om je neus ga je bijna over je nek van de stank!!

Stel je voor...3 lieve meisjes in een tentje. Pikdonker. Midden in de nacht. Muisstil en dan ineens een gil! “Ik hoor wat!” zegt Rosanne. “Serieus, en ik moet het even delen.” Paniek in het tentje. (Bij de een wat meer dan bij de ander weliswaar) maar iedereen is wakker. Het geritsel verdwijnd, we liggen standby en dan is het er ineens weer! Maar dit keer gegrom, en niet zo'n beetje ook! “Eng!!! En ik moet het even delen!!” Dit keer beamen we deze gevoelens volkomen en dat ene tentdoekje voelt ineens heeeeeeeeel dun! Bovendien, wat is dit voor beest?! We zijn ervan overtuigd. Dit moet een Tasmanian Devil zijn!

Na een onrustig nachtje poetsen we onze tanden in de struiken, brengen we een bezoekje aan de Bay of Fires, genieten we van waanzinnige uitzichten, zoeken we naar de autosleutels om uiteindelijk de tocht voort te zetten naar Launceston..

In Launcheston is de hoofdactiviteit voornamelijk 'chillen.' Dus 's avonds begon het al gezellig met een wijntje en wat nieuw gezelschap van twee Nederlandse jongens en een echte 'Ozzie.' Al snel viel deze jongens één ding op; de vraag die constant werd gesteld was: “Wie heeft de autosleutels?” Zij gaven de suggestie de auto gewoonweg open te laten. Tja, zo zie je maar dat jongens een stuk praktischer zijn ingesteld, maar daarbij vergeten dat al onze dierbare zalfjes, make-upjes en kleertjes erin liggen! We houden die vraag er dus gewoon in...
Om onze garderobe nog wat uit te breiden en onze grote Kia Carnival wat op te vullen zijn we de volgende dag nog wat gaan shoppen.

In Launceston zijn we ook naar een Zoo gegaan, waar we o.a. zagen hoe Tasmanian Devis er nu werkelijk uitzien en hoe ze zich gedragen als ze eten krijgen. Deze schattige aandoenlijke beestjes veranderen dan op slag in gevaarlijke, grommende, harteloze alleseters! En dit monster was pas geleden een tentdoekje van ons verwijderd! Brrr....
Na weer een gezellig avondje zijn we vrijdag de 27e naar Devonport gereden. Maar niet voordat we alle proeverijtjes onderweg hadden uitgeprobeerd. Namelijk:
Raspberry farm, Cheese factory, Salmon farm, Honey farm en last but not least the chocolate factory!

Vanaf 2 maart hebben we voornamelijk een aantal Nationale parken bezocht. Al was het alleen maar om zoveel mogelijk stempels te bemachtigen in ons 'paspoort' om zo te kunnen bewijzen dat we er zijn geweest. Tussen de regenbuien en windstormen door hebben we een paar mooie wandeltochten gemaakt. Tegen de avond zochten we een zo warm mogelijke plek en genoten we van alle wilde dieren; possums, tasmanian devils, wombats, kangoeroe's en wallabies op maar een paar meter afstand. Koud; maar dan heb je ook wat! Je moet ergens consessies doen...

Tijdens één van onze reizen horen we Nicole ineens: “Uhm, kunnen we zo snel mogelijk stoppen?!” Chauffeur: “Tja, beetje lastig langs deze weg, hoezo?!” Nicole: “Nou, ik ben gebeten door een beest wat in mn broek zit, ik heb 'm vast, maar hij moet er zo snel mogelijk uit!!!” Al snel een plek gezocht om te stoppen en wat blijkt; Nicole had een bloedzuiger op haar been die daar waarschijnlijk al een heel tijdje zat! Aaaaah!!!!!!! Weer een wild vreemd beest op ons lijstje erbij!
Na deze ontdekking was het uiteraard gaos in onze Kia, want nu dachten we allemaal dat er overal bloedzuigers zaten!

Ons laatste kampeernachtje in Tassie hebben we doorgebracht in een hut middenin de bergen; Mount Field. Na zo'n 18km door het bos te hebben gereden kwamen we er aan. In de middle of nowhere! Blij met ons huis voor 1 nachtje maken we de deur open. Heel knus daarbinnen. Een drietal stapelbedden, een keukentafel met banken, een klein aanrechtje en last but nog least een houtkachel! Het is flink koud en dus gaan we meteen naar de schuur om hout in te slaan. We stoken de kachel lekker op en al snel is het temperatuurtje tropisch te noemen. Heerlijk! Met rooie wangen eten we bij kaarslicht onze avondmaaltijd, bestaande uit brood, en rond negen uur zit iedereen met z'n zaklampje. Buiten hoppen de kangoeroes om ons hutje. Genieten!

Terug in Hobart verpatsen we onze kampeeruitzet aan de receptioniste en gaan we van de opbrengst uiteten. Tijd om afscheid te nemen. Met heeeeeel veel mooie herinneren vertrekken we naar het vliegveld. Dit haddeb we niet willen missen...

Zo. Zijn jullie weer een beetje op de hoogte!

Liefs Rosanne en Nicole