lang gewacht...

Lang gewacht…

Lang gewacht en dan nu eindelijk gekregen… een verhaaltje vanuit Australie! Weten jullie nog wel die twee meiden uit Nijmegen en Haps die vanaf januari hier aan het reizen zijn ;-)
Omdat onze telefoons toch steeds mee onder het kopje ‘ klachten’ begonnen te vallen, voelden wij ons moreel verplicht om weer eens in de pen te klimmen.
Ondertussen zijn we al door 3 staten gereisd (NSW, VIC, SA, WA), door verschillende tijdszones gegaan, alle weertypes doorstaan en van alles meegemaakt. Wij gaan dus even terug in de tijd en dank omen we in Sydney aan nadat we vanuit Tasmanie zijn teruggevlogen.
Vanuit Sydney zijn we naar de Blue Mountains vertrokken ongeveer 4 uur verderop. Een erg uitgestrekt gebergte waar we onze voetjes weer moesten laten werken!
Geloof het of niet maar reizen is intensief en kan je ook moe van worden! Dus na de Blue Mountains hebben we besloten een baantje te zoeken en kwamen we uit in Wyndham in New South Wales. Vanaf Sydney 11 uur met de bus richting Victoria. Daar kwamen we ‘s avonds laat aan en werden we door Nicole opgehaald (niet te verwarren met de nederlandse Nicole). Toen we een klein half uurtje laten aankwamen in Wyndham (want Wyndham zelf heft geen bushalte) was aan de linkerkant de school en het winkeltje (inclusief postkantoor, supermarket, tankstation etc.) en aan de andere kant de pub te vinden. Zeer belangrijk in deze kleine stadjes. Niet veel later kwamen we het erf oprijden. Daar zaten Glenn (de man van Nicole) en Micheal (de fransman die er ook werkte) aan de bar die Glenn net die middag zelf had gemaakt, genaamd: ‘ Glenn’s got a bar’! That’s it zo simpel is het om je eigen bar te hebben.
Nicole en Glenn hebben een flink stuk land met een paardenranch. Daarnaast hebben ze zoals elke boerderij in Australie ook alle andere beesten, zoals, spinnen, kangaroes, muizen, schapen, koeien en ander ongediertje waarvan wij niet willen weten of die op de boerderij te vinden waren. Ze hebben Jessica als 9-jarige dochter.
We werden hartelijk ontvangen en het leek een paar leuke weken te worden.
Doordat Nicole en Glenn hier pas 1 jaar winen, en het huis daarvoor een enorme bende was (nog steeds) bestonden onze taken uit: schoonmaken, opruimen, verven, bouwen, timmeren, helpen in het huishouden en de dieren verzorgen.
Maar gelukkig had Nicole de prettige regel dat vanaf 14:00 het paardentijd was. En dan te nedenken dat we vaak om 10 am een keertje langzaamaan begonnen. Want alles was ‘ easy-going’!
We mochten daar zo goed als alles doen; auto meenemen, Jessica van school halen met de truck, quate rijden, vanalles met de paarden.: Noem maar op en het mocht!!
In een weekend was er een campdraft aan de gang. Of we ook mee wilde? Daar hoefde wij natuurlijk niet over na te denken. Een campdraft is een paardenshow waar de ruiters en de paarden (in combi natuurlijk) een koe moeten scheiden van de groep en vervolgens opjagen rondom tonnen binnen een bepaalde tijd. En s’avonds was er een echte cowboy en cowgirl feest. Live country band en andere cowboy gebeuren.
Ook al voelden we ons een klein beetje “de Hollander” tussen “de ozzies” dat mocht de prêt niet drukken en het was ook ontzettend gezellig.
En zo’n feest maak je als reizende tourist ook niet snel mee; midden in weiland, tussen de Bergen waar in geen velden of wegen de bewoonde wereld te bekennen is.
Na al het gefeest stappen we dan ook vermoeid in onze swaq en vallen we onder sterrenhemel in een diepe slaap.
Eenmaal terug in Wyndham, gingen we weer aan de slag met het opknappen van het huis en het erf. Ook leerden we inmiddels de paarden al aardig kennen. Rosanne heeft tot haar grote blijdschap een aantal keren dan ook een geweldige buitenrit kunnen maken.
Stel je voor; Rosanne op een paard in een uitgestrekt landschap in Australie; haar lach was niet meer van haar gezicht te schroeven.
Maar daarnaast hebben we nog meer bijzondere momenten gehad. Zo zijn we op kangaroo jacht geweest.
Michael en Martijn vroegen aan Glenn en luc (huisvriend) of ze een keer kangeroe vlees konden proeven. Zij antwoorden dan moeten we eerst maar eentje gaan vangen. Zo gezegd zo gedaan. S’avonds kwam luc met zijn 4 weel drive auto aanrijden klaar om wat schoten te lossen.
Een hele happening maar wij wilden dan ook zeker van de partij zijn. Dus klommen we achterin de pick up truck en reden we het land in. Bij schemer en s’nachts komen de kangeroes tot leven. Echte nachtbrekers dus. Maar als snel waren de eerste gespot. Door te fluiten blijven de kangeroes staan en door fel licht te schijnen worden ze verblind. En dan moet er dus nog goed gericht worden. Nadat de eerste kangeroe doodgeschoten was reden we erheen om hem op te halen. Maar onderweg beseften we dat die natuurlijk in de auto moest. En laten wij nog net achterin de pick up zitten waar de kangeroe ook zou moeten te komen liggen.
Omdat we het toch wel ergens zielig vonden, konden we het toch niet laten te vragen of ze de kangeroe een beetje comfortabel neer wilden leggen.
Nadat nummer 2 erbij kwam (en lepeltje lepeltje werd gelegd met nummer 1) reden we terug naar het erf.

Kangeroe wist je datjes:
- Er een langere straf staat op een kangeroe doden dan op een mens vermoorden
- De kangeroe op zijn start gaat staan als hij gaat vechten en met zijn achterpoten slaat
- Dit kan omdat het ruggenmerg door loopt tot in de staart
- Als een kangeroe staat bijna 2m kan zijn
- Kangeroe echte ratten koppen hebben
- Er 70 miljoen kangeroes zijn in Australie
- Er 21 miljoen mensen zijn in Australie

Na erg veel lol, erg veel BBQ’s (echt een ozzie ding) en minder hard werken, toch maar weer opweg gegaan om het zuiden te ontdekken. Maar hoe????
Deze Sheila’s hebben als echt ozzie-chicks een auto gekocht: en dan wel een Holden Commodore (bij sommige beter bekend als Ford, maar wij vinden Holden mooier).
Met een auto, broer van Rosanne (Martijn) en Micheal de fransman zijn we bepakt en bezakt opweg gegaan om meer te verkennen van Australie.
Vanuit Wyndham gingen we opweg naar Melbourne waar we onderandere de sky-tower en een gevangenis bezichtigingen. Rosanne en Micheal proberen tijdens een rondleiding door de rechtszaal van de gevangenis een rolletje te bemachtigingen. Tijdens deze rondleiding wordt er namelijk een toneelstuk opgevoerd om het een en ander te verduidelijken. Echter is er alleen een rol weggelegd voor Micheal wat voor komische en grappige momenten leidt door zijn gebrekkige Engels. Na Melbourne beginnen we aan de welbekende Great Ocean Road waar we de 12 apostelen bezoeken en een kijkje nemen bij de Londe Brigde. Ook spotten we onze eerste koala beertjes.
Na een aamtal dagen ocean rijden we verder land inwaarts naar het Grampions National Park, waar we een aantal wandeltochten doen en in het wild kamperen.
Ondertussen worden we al aardig behendig in een maaltijd op tafel toveren als je alleen een BBQ bezit, want dat is vaak het geval bij wild kamperen. Of we aan alle vitamientjes komen laten we in het midden!
Na wat koude nachtjes aan de zuid-kust gaan we een poging wage nom op Kangaroe Island te verkennen. Helaas waren de weergoden deze dagen niet met ons, en hadden we veel regen. Toch kunnen genieten van de natuurschoonheden van het eiland, en zelfs kennis gemaakt met onze eerste slang in het wild!
Als we het doen doen we het natuurlijk meteen goed, Rosanne stapte bijna op een blach tiger snack. Onder de mensen die deze slang niet kennen: zeer giftig, dodelijk zelfs en bij een beet direct naar een ziekenhuis (die daar in geen velden of wegen te bekennen was). Enfin… gelukkig had K de slang geen instresse en kronkelde hij rustig veder…
Na dit grote avontuur gaan we ons geluk opzoeken in Cooper Pedy, een opal mine stadje in de dessert van Australie waar wij hopen ook onze slag te kunnen slaan. Een toer door een opal-mine konden we dan ook niet overslaan, echter hadden wij niet zoveel geluk en vonden we geen opal waar we rijk van werden.
Voor de nacht boeken we een kamer 6 meter onder de grond, omdat het hier in de zomer erg heet kan worden is het grootste gedeelte van het stadje onder de grond gebouwd, inclusief kerken. En tja… als je er dan toch bent kun je het net zo goed even uitproberen!
Helaas zit de reis voor Martijn er dan al op. En nadat hij richting Nederland is vertrokken reizen we verder met zijn vieren (Nicole, Rosanne, Micheal en Marianne een oude bekende) richting Perth.
Als eerste reizen we naar beneden naar Streaky Bay. Waar we een zee leeuwen bezoeken en een kliffformatie trotseren. Daarna strarten we aan de grote tocht over de Nullabor. 1500 kilometer rijden en niets tegen komen. Dus nadat we in de supermarket de benodigde spullen hebben ingeslagen (voedsel en drinkwater), de cruise control hebben ingesteld op 110 kilometer beginnen we aan de trip.
Onderweg voornamelijk road-trains (enorme vrachtwagens) en een aantal verdwaalde kangaroes, struisvogels, adelaars en koeien tegen gekomen. Voor de rest voornamelijk niets.
Enfin… uiteindelijk genoten weer het natuurschoon; waar helaas de laatste week voordat we in Perth aankomen het weer drastisch omsloeg, in regen en veel wind. Waarop we besloten wat eerder aan te komen in Perth.
Hier werdt het weer beter en hebben we een week heerlijk eigen dingetjes in en rondom de stad gedaan. Helaas moesten we vorige week vrijdag Jolande en Marianne op het vliegtuig zetten omdat zij weer richting Holland gaan. Maar deze leuke meiden gaan we zeker missen en houden zeker contact…
‘s middags ook van Micheal afscheid genomen en zijn we met tranen in de ogen met zijn tweeen opweg gegaan richting het noorden, de west coast!!!
Maar daarover de volgende keer meer….

Kus Nicole en Rosanne